اقرار به گناه

راه خدا دو رکن دارد. رکن اول که اگر این نباشد، رکن دوم درست ‌نمی‌شود #اقرار_به_گناه است. در مقابل خدا چون و چرا را کنار بگذارید. امیرالمؤمنین در دعای صباح می‌فرمایند: «وَ مُنَاهَا وَ تَبّاً لَهَا لِجُرأَتِهَا عَلَى سَيِّدِهَا وَ مَولَاها»؛ واى بر این نفْس که گمان‌هاى بى‌‌مورد و آرزوهاى نابجایش با همۀ زشتى‌ها در برابرش زیبا جلوه کرده. یا در دعای کمیل می‌فرمایند: «وَ نَفْسِی بِجِنَایَتِهَا»؛ باید به این برسیم که جنایت‌کار هستیم. تا به این نرسیم که از همۀ عالم بدتریم شیرینی ایمان را نمی‌چشیم. حقیقت ایمان این است که آن چیزی که می‌خواهی برای خودت، برای دیگران هم بخواهی. خودت را هیچ ببینی. خودت را نیست و فانی ببینی. آن زمان می‌گویی خدایا هرچه من می‌خواهم هزار برابرش را به دیگران بده. دیگران از من بهتر هستند. همه از من بالاترند. کسی که اقرار به گناه ندارد یعنی خدا را مقصر می‌بیند. کسی که خدا را مقصر می‌بیند یعنی دارد به خدا حکم می‌کند. یعنی به خدا می‌گوید باید این کار را بکنی. باید فلان چیز را به من بدهی.