انسان باید همۀ عالم را از خودش بالاتر بداند. ثمرۀ این‌که انسان همۀ عالم را از خودش بالاتر ببیند این است که همه را پشتیبانی می‌کند. اما اگر «مَن» داشته باشد، ممکن است راجع به دیگران فکرِ بد کند. ولی وقتی خودش را از همه بدتر ببیند، فکر بد نمی‌کند؛ می‌گوید شاید آن شخص در نزد خدا یک عذری داشته باشد.