در روایت هست که: «إِذَا كَانَ يَومُ القِيَامَةِ جَمَعَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ النَّاسَ فِي صَعِيدٍ وَاحِدٍ وَ وُضِعَتِ المَوَازِينُ فَتُوزَنُ دِمَاءُ الشُّهَدَاءِ مَعَ مِدَادِ العُلَمَاءِ فَيَرجَحُ مِدَادُ العُلَمَاءِ عَلَى دِمَاءِ الشُّهَدَاء». در روز قیامت اگر در دو کفۀ ترازو، یک طرف خون شهید و یک طرف قلم عالم را بگذارند قلم علما بالاتر می‌رود. شهید، عالَم را زنده می‌کند. شهید خونی است که در رگ‌های عالَم جریان پیدا می‌کند و حیات دینی و حیات حقیقی به جامعه می‌دهد. در ظاهر کار شهید در جهاد اصغر است ولی عالِم در جهاد اکبر، جهاد اوسط و جهاد اعظم زحمت می‌کشد. یعنی اگر دمیده شدن روح حیات توسط شهید با جهاد اصغر صورت می‌گیرد که بسیار عالی است ولی علما (مراجع و از همه بالاتر ولی فقیه) در جهاد اعظم، اسماء و صفات خدا را در عالم بروز می‌دهند.